Działalność placówki została wznowiona tuż po wyzwoleniu Lublina. Po reaktywowaniu, we wrześniu 1944 roku przybrała nazwę Szkoły Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego w Lublinie. Mieściła się przy ulicy Chopina 11.

W myśl nowego programu miała ona za zadanie „wykształcenie specjalistów projektodawców i instruktorów dla wszelkiego typu warsztatów przemysłu artystycznego”. Początkowo nauka trwała dwa lata, a od roku szkolnego 1947/48 już cztery. Obejmowała takie przedmioty nauczania, jak rysunek, kolorystyka, modelowanie, anatomia, geometria, liternictwo, historia sztuki, zdobnictwo, kompozycja, technologia, stolarstwo artystyczne, zabawkarstwo i dekoracja wnętrz. Przy szkole prowadzone były kursy z zakresu malarstwa kościelnego, dekoracji teatralnej dla kierowników świetlic oraz dekoracji wnętrz i fotografii. Funkcję dyrektora pełniła nadal Janina Miłosiowa. Trzon kadry pedagogicznej stanowili dawni nauczyciele, wśród nich tylko jeden etatowy. W roku 1945 szkoła przyjęła nazwę Wolna Szkoła Sztuk Plastycznych Lublinie. W tym samym czasie otrzymała również pierwszą subwencję z Ministerstwa Kultury i Sztuki oraz stypendia dla uczniów.

W 1947 roku właścicielka została zmuszona do przekazania placówki na rzecz Organizacji Młodzieży Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego, (OMTUR), która zmieniła nazwę na Prywatne Liceum Sztuk Plastycznych OMTUR w Lublinie.

W ówczesnym okresie zmieniła się struktura organizacyjna szkoły, program nauczania, a także siatka godzin. Liceum stało się szkołą średnią o czteroletnim cyklu nauczania, kształcącą w zakresie przedmiotów ogólnokształcących oraz artystycznych, jak rysunek i malarstwo, rzeźba, kompozycja, rysunek perspektywiczny, kreślenie i rysunek techniczny. Liczba słuchaczy wzrosła do 50 osób.

Pierwsza matura odbyła się 8 czerwca 1948 roku. Przystąpiło do niej 20 uczniów.

W okresie 1927 – 1949 swojej działalności szkoła wychowała wielu znanych artystów, jak Jan Ziemski inf. i Edward Nadulski (wieloletni dyrektor Wydziału Kultury Urzędu Wojewódzkiego w Lublinie) inf. Absolwentami, a następnie nauczycielami w tej szkole byli tacy twórcy, jak Janina Miłosiowa inf., Władysław Filipiak inf. Realizowany przez doświadczonych i utalentowanych pedagogów program umożliwiał wielokierunkowe kształcenie artystyczne młodzieży i był sukcesywnie wzbogacany o scenografię, dekorację wnętrz, grafikę artystyczną i użytkową. Nauczyciele i wychowankowie tej szkoły odegrali również ważną rolę w propagowaniu i rozwoju kultury plastycznej, należąc do Związku Polskich Artystów Plastyków (ZPAP) inf. oraz wchodząc w skład grupy artystycznej „Krąg”, założonej w 1931 roku przez Janinę Miłosiową.

1 stycznia 1949 roku szkoła została upaństwowiona i przekształcona w Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Lublinie, a następnie przemianowana na Państwowe Liceum Technik Plastycznych w Lublinie. Janina Miłosiowa pozostała na stanowisku dyrektora tylko jeden rok. Jej miejsce zajął we wrześniu 1950 roku Henryk Zwolakiewicz – ceniony pedagog, znany twórca, laureat wielu nagród państwowych i środowiskowych inf.

Upaństwowienie szkoły zlikwidowało groźbę jej zamknięcia z powodu braku funduszy, ale nie przyczyniło się do poprawy warunków lokalowych, które nadal były bardzo trudne. Początek pracy to ciasne klasy rozrzucone w różnych częściach miasta. We wrześniu 1951 roku szkoła mieściła się w trzech małych salach przy ulicach Złotej 2, Grodzkiej 30 oraz Chopina 11/2, gdzie klasa lekcyjna była jednocześnie gabinetem dyrektora i pokojem nauczycielskim. Tak, więc w czasie przerwy nauczyciele zajmowali miejsca siedzące, zaś uczniowie z konieczności stali. Rok później szkoła uzyskała jeszcze jedną salę przy ulicy Chopina 11, co pozwoliło oddzielić kancelarię. W 1951 roku liceum otrzymało jedno pomieszczenie przy ul. Złotej na internat dla dziewcząt oraz siedemnaście miejsc dla chłopców w bursie szkolnictwa zawodowego przy ulicy Róży Luksemburg. W 1952 roku następna przeprowadzka podopiecznych. Tym razem do nieskanalizowanego budynku, bez wody i z wiecznie przeciekającym dachem, oddalonego od szkoły o 4 km internatu na Czechowie Górnym, przeniesionego w następnym roku do kilku pomieszczeń przy ulicy Złotej 1. Rok późnej Dyrektor Jan Głuszyk poinformował o bardzo trudnej sytuacji lokalowej w piśmie skierowanym do władz miejskich Lublina, ,,szkoła mieści się w 6 punktach miasta odległych od siebie, nie posiadamy wolnej sali na świetlicę, bibliotekę, pomoce naukowe, szatnię.” W 1954 roku Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Lublinie wyraziło zgodę na oddanie szkole do dyspozycji części budynku przy ulicy Dąbrowskiego 9 składającego się z 22 sal. W zamian za to liceum oddało dziesięć pokoi znajdujących się przeważnie w prywatnych domach i położonych w różnych punktach miasta, przy ulicy Chopina 11, Złotej 1 i Złotej 2.

Wpis wielostronicowy. Przełączaj się na inne strony w lewym dolnym rogu tekstu.